آمدن عیسى (ع) از آسمان و یارى امام مهدى (عج) :: مهدی موعود

مسلمانان اتفاق نظر دارند که پیامبر خدا، عیسى (علیه السلام)، در آخر الزمان، از آسمان به زمین می‌آید. خدا می‌فرماید: «همه اهل کتاب، پیش از مرگ مسیح، به او ایمان می‌آورند و روز قیامت بر آنها گواه خواهد بود» (نساء/159) همچنین می‌فرماید: «مسیح سبب آگاهی بر روز قیامت است (زیرا نزول وی گواه نزدیکی رستاخیز است). هرگز در آن تردید نکنید و از خدا پیروی کنید که این راه مستقیم است» (زخرف / 61).

یعنی مسیح (علیه السلام) از نشانه‌های قیامت است و همه اهل کتاب، مسیحی و یهودی ، به او ایمان می‌آورند; و ایمان آنها زمانی است که خدا وی را به دنیا می‌فرستد و مسیح و آیات و نشانه‌های خدا را می‌بینند.

امام باقر (علیه السلام) فرمود: «عیسى (علیه السلام) پیش از روز قیامت، از آسمان به زمین نزول می‌کند و یهودیان و مسیحیان پیش از مرگش، به او ایمان می‌آورند. وی پشت سر مهدی نماز می‌خواند» (بحار 14/530).

حکمت عروج مسیح به آسمان این است که خدا وی را برای مرحله حساسی از تاریخ و برای مأموریت مهمّی ذخیره کرده است، پیروان وی بزرگ‌ترین نیروی جهان در آخرالزمان خواهند بود و همچنین بزرگ‌ترین مانع برای رسیدن نور هدایت به ملت‌ها و برپایی دولت جهانی عدل الهی. از این رو طبیعی است که مسیح (علیه السلام) در سرزمین‌های آنان فرو بیاید و جهان مسیحیت، که پدیده‌های جاهلانه و عوامانه آن را فرا گرفته، آمدن حضرت را موجب یاری خود در برابر ظهور مهدى (علیه السلام) و مسلمانان بدانند. طبیعی است که مسیح (علیه السلام) از کشورهای مختلف مسیحی بازدید می‌کند; خدا انواع معجزات را به دست او ظاهر می‌سازد و تعداد بسیاری به دست ایشان هدایت می‌شوند.

نخستین ثمره نزول حضرت عیسی، کاهش دشمنی غربی‌ها با اسلام و مهدى (علیه السلام) و برقراری پیمان صلح و آشتی بین دولت‌های غرب و امام مهدى (علیه السلام) است.

بعید نیست که نماز خواندن عیسى (علیه السلام) پشت سر مهدى (علیه السلام) چند سال پس از نزول یعنی زمانی باشد که دولت‌های غربی پیمان صلح را شکسته و لشکریان خود را برای جنگ با مهدى (علیه السلام) بسیج کنند. در این هنگام است که مسیح (علیه السلام) موضع روشن خود را در جانبداری از امام مهدى (علیه السلام) آشکار می‌کند و به او اقتدا می‌کند.

اما معقول آن است که شکستن صلیب‌ها و کشتن خوک‌ها که منابع سنی آن را روایت کرده‌اند، پس از شکست غربی‌ها در نبرد با امام بوده و بعد از آن است که امام و مسیح (علیهما السلام) وارد مراکز کشورهای مسیحی شوند و ملت‌ها با تکبیر و هلهله از او استقبال کنند.

در البیان فی أخبار صاحب‌الزمان مقاتل بن سلیمان و مفسران پیرو وی در تفسیر «وإنه لعلم الساعة» (زخرف /61) گفته‌اند: مقصود مهدی است که در آخرالزمان می‌آید [و سبب آگاهی بر روز قیامت است].

کشف الغمه 3/280; صواعق /162; حلیة الأبرار 2/724; ینابیع المودة/301.

خداوند می‌فرماید: «فرشتگان گفتند: ای مریم! خدا تو را به کلمه‌ای (وجود با عظمتی) بشارت می‌دهد که نامش مسیح، عیسی پسر مریم، است. در این جهان و جهان دیگر، صاحب شخصیت و از مقربان الهی خواهد بود. در گهواره و در حالت کهولت با مردم سخن می‌گوید و از شایستگان است» (آل عمران /45 ـ 46).

معنی «در گهواره با مردم سخن می‌گوید» همان سخن گفتن هنگام ولادت است اما «در کهولت» یعنی وقتی از آسمان فرود آید، چون در سی و سه سالگی و پیش از کهولت، به آسمان برده شد. ابن عباس می‌گوید: سی ساله بود (بغوی 2/77) . کهولت، چنان که لغت شناسان گفته‌اند، از وقتی است که خطوط پیری آشکار شود. راغب می‌گوید: کهولت یعنی وقتی سفیدی پیری با سیاهی مو آمیخته شود...

در مجمع البیان آمده است: کهولت یعنی پس از نزول عیسى (علیه السلام) از آسمان، برای کشتن دجال. حضرت در سی و سه سالگی به آسمان برده شد که پیش از کهولت بود. این گفته به نقل از زید بن اسلم است. طبری در تفسیرش می‌گوید: کسانی که می گویند عیسى (علیه السلام) در گهواره و کهولت با مردم سخن می‌گوید، مقصودشان پیش از رفتن به آسمان است اما برخی گفته‌اند: کهولت یعنی وقتی دوباره ظاهر شود و با مردم سخن بگوید.

وی نام معتقدان به این نظریه را می‌برد، بعد از «ابن زید» آن را نقل می‌کند. ثعلبی در تفسیرش و فخر رازی، این نظریه را منتسب به «حسن بن فضل به جلی» می‌دانند، و بغوی می‌گوید: از حسین بن فضل پرسیدند: مطلبی درباره نزول عیسى (علیه السلام) در قرآن هست؟ گفت: آری، آنجا که خدا فرمود: « وکَهْلا; در کهولت با مردم سخن خواهد گفت» (آل عمران /46) او در دنیا به سن کهولت نرسید، پس معنایش این است که پس از نزول از آسمان به کهولت می‌رسد.

مسیح می‌گوید: بندگانت به سبب گفتن «عیسی خداست» سزاوار عذابند اما اگر آنها را ببخشی و عذابشان نکنی; آنها هم دیگر این سخن را نمی‌گویند، بلکه تو را به یکتایی خوانده، و پذیرفته‌اند که من بنده توام; اگر اینان را چون از سخن کفر آمیز خود دست برداشته‌اند ببخشی، توانا و حکیمی. ر.ک: التصریح فی نزول المسیح / کشمیری / 292.