مهدی موعود | mahdimouood.ir

انسان در وجود خود، دو گونه آرزو را درک می‌کند، آرزوهای ناشی از فطرت و آرزوها ناشی از طبیعت و این‌گونه است که روایات ما هم مدح‌کننده امل و آرزوست و هم مذمّت‌کننده آن و خداوند سبحان قسم اوّل را اجابت، زمینه‌های تحقّق آن را فراهم و مکلّفان را به محقّق ساختن آن مکلّف نماید. وجه بارز و ممیّزه مهمّ این نوع آرزوها فرامحیطی بودن آنهاست، از این‌رو وجه مشترک تمام انسان‌هاست.

امام زمان (عج) القابی دارد، منزّل از آسمان، حقیقت «اسماءُ تُنزَلُ من السَّماء»1 درباره معصوم، صادق و مبتنی بر دارایی حقیقی است. هر یک از این القاب و اسامی، شرح کتاب گونه لازم دارد، یکی از این القاب امنیّه است؛ یعنی آرزو «بِنَفْسی اَنْتَ اُمْنِیَّةُ شائِقِ یَتَمَنّی، مِنْ مُؤْمِنِ وَ مُؤْمِنَةٍ ذَکَراً فَحنّا؛2
جانم فدایت تو آرمان و آرزوی هر مرد و زن مشتاق مؤمنی هستی که آرزویت کنند و به یادت ناله سر دهند.»

واقعاً در صحرای سینا چه می‌گذرد؟ چه گروه‌ها و تشکل‌هایی در این منطقه فعالیت می‌کنند؟ موضع مصر و رژیم صهیونیستی در قبال هر یک از این گروه‌ها چیست؟ و چه آینده‌ای می‌توان برای آنها متصور بود؟ این گزارش در پی پاسخگویی به پرسش های مطرح شده است.

عنوان «غرب و آخرالزمان» بلافاصله دو موضوع مرتبط اما مجزا را متبادر به ذهن می‌سازد و این سؤال را در ذهن شنونده ایجاد می‌کند که منظور گوینده کدام یک از این دو موضوع است و یا این مقاله کدامین موضوع را مورد بررسی و مطالعه قرار داده است؛ اول، مفهوم و مصداق آخرالزمان در فرهنگ و ادب غربی (غرب مسیحی) و دوم، رویکرد غرب به موضوع آخرالزمان‌ در عصر حاضر.

خضر (ع) از انبیای الهی است. او از شاهزادگان بود و پدرش مال و نعمت بسیار داشت؛ امّا خضر دوستدار حکمت بود و به راه پیغمبری می‌رفت و تا در خانواده خود بود، به راهنمایی گمشدگان و دستگیری بینوایان می‌پرداخت و چون به پیغمبری رسید، به راهنمایی قوم ذوالقرنین فرمان یافت. ذوالقرنین جهان‌داری آگاه بود و خضر را گرامی داشت و خداپرستی وی را ستایش و در کارها با وی مشورت می‌کرد و کار دین و شریعت مردم را به او محوّل ‌ساخت.

آیا همان طور که مسلمانان ماه رمضان را ماهی مبارک و مقدس می‌دانند، آنها نیز در ماه سپتامبر برای خود شانس و یمنی قایل هستند؟!
شاید با توجه به شعارهای تبلیغاتی و جنجال‌های رسانه‌ای مبنی بر «لائیکیسم، سکولاریسم و...» و هم چنین نمایش‌های بسیار جدی سران غرب در ارتباط با «جدایی دین از سیاست»، بسیار گمان کنند که واقعاً قدرت‌های بزرگ و سران اقتصادی و سیاسی آنها به هیچ دین و مکتبی پایبندی ندارند و به جز عینک «علم تجربی»، هیچ عینکی بر چشم ندارند، اما اغلب آنها بسیار متعصابه «شیطان پرست» و عضو تشکیلات فراماسون هستند و به همین دلیل است که تمام اصول فراماسونی را رعایت کرده و از نمودهای ماسونی در طرح لوگوها و آرم‌های کارخانجات، کالاها یا محصولات و حتی آرم شبکه‌های تلویزیونی و... استفاده می‌کنند.

همانگونه که در مقاله: " یهود تنها یک دین یا یک جریان قوم گرایانه؟ " عنوان شد، مضمون فرمان اول جنبش صهیونیسم آن بود که ملت یهود برتر از تمام ملل جهان و ملت برگزیده و ممتاز است.

اما هدف یا به عبارت بهتر فرمان دوم صهیونیسم نجات یهودیان از ظلم، ستم، فقر، محرومیت و خفت خواری از طریق مهاجرت به مکانی امن بود که در آن حقوق، آزادی و احترام آنان رعایت شود.

برای رهبر حق، مسألة عدالت و پارسایی از مهمترین ویژگی‎هایی است که موجب عدالت گستری و امنیت و سلامتی جامعه شده، و مردم را از دلبستگی‎هایی که موجب دوری از خدا پرستی و خالص می‎گردد حفظ می‎کند.

حضرت سلیمان (علیه السلام) در عین آن که دارای آن همه قدرت و مکنت بود، هرگز مغرور نشد و از حریم عدالت و پارسایی و ساده زیستی خارج نگردید. و اگر دارای قصرهای عالی و بلورین بود، آن قصرها را برای زندگی مرفه خود نمی‎خواست بلکه یک نوع اعجاز مقام پیامبری او در شرایط آن عصر بود، تا همه را به سوی خدای یکتا و بی‎همتا جذب کند.

شیوه زندگی او چنین بود که وقتی صبح می‎شد، از اشراف و ثروتمندان روی می‎گردانید و نزد مستمندان و فقیران می‎رفت و کنار آنها می‎نشست و می‎گفت:

«مِسکینَ مَعَ الْمَساکِینِ؛ مسکین و بینوایی همنشین مسکینان و بینوایان است.»