مهدی موعود | mahdimouood.ir

وَ لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ...
اگر شیعیان ما - که خداوند بر اطاعتش موفقشان بدارد - با دلهای متّحد و یکپارچه بر وفای به عهد و پیمان اجتماع می‏کردند، ملاقات ما از آنها به تأخیر نمی‏افتاد، و سعادت دیدار و مشاهده با معرفت و راستی بر آنها به زودی حاصل می‏شد...

سپس مهدی (علیه السلام) به همراه یارانش به مرج عذراء می آید. در این زمان مردم زیادی به او پیوسته اند و سفیانی در این هنگام در رمله است تا اینکه این دو سپاه به هم می رسند و آن، روزِ جای گزینی و عوض و بدل است. شماری از شیعیانی که با سفیانی بودند، به سپاه امام می پیوندند. شماری از کسانی که با آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) بودند، به سفیانی می پیوندند. هریک به اردوگاه خود می پیوندند و زیر پرچم های خود می روند و آن روز، روزِ عوض و بدل و جای گزینی است.

با نظر به کتب مقدسه ادیان و مذاهب مختلف جهان، به این حقیقت می‌توان دست یافت که اعتقاد به مصلحی که در آخر الزمان ظهور کرده و جهان را پر از عدل و داد نماید، یک اعتقاد عمومی و جهانی است و همه پیامبران از طرف خداوند به امت خود مژده ظهور مصلحی غیبی را داده‌اند از این جهت پیروان این ادیان در انتظار آن مصلح به سر برده و آرزوی ظهور او را دارند.
وجود مصلح جهانی از اعتقادات چهار دین بزرگ جهان یعنی اسلام و مسیحیت و یهود و زرتشت است و اختصاص به اسلام ندارد و ادیان دیگر نیز به مصلح و منجی اعتقاد دارند و در سرتاسر کتب مقدسه از صلح و امنیت و حکومت دینی بر جهان، در آخر الزمان خبر داده شده است.

در ادیاندر کتاب «دادتگ» که از کتب مقدّسۀ برهمائیان است، بشارت ظهور منجی چنین آمده است: بعد از آنکه مسلمانی به هم رسد، در آخرالزّمان و اسلام در میان مسلمانان از ظلم ظالمان و فسق عالمان و تعدّی حاکمان و ریای زاهدان و بی‌دیانتی امینان و حسد حاسدان برطرف شود و به جز نام از آن چیزی نماند و دنیا مملوّ از ظلم و ستم شود و پادشاهان، ظالم و بی‌رحم شوند و رعیّت بی‌انصاف گردند و در تخریب یکدیگر کوشند و عالم را کفر و ضلالت و فساد بگیرد، دست حق به درآید و جانشین آخر ممتاطا (محمّد) ظهور کند و مشرق و مغرب عالم را بگیرد و بگردد همه جا (همۀ جهان را) و بسیار کسان را بکشد و خلایق را هدایت کند ... و غیر از حقّ و راستی از کسی قبول نکند.

هر چند ائمه(علیهم السلام) جملگی یک نورند، ولی هر کدام درخشندگی و نور خاصّ خود را دارند. در رأس آنان، پدر امامان، ویژگی های منحصر به فردی دارد که هیچ دیّار البشری در زمین دارای آن نیست. ویژگی هایی که نشانگر این است که مولای ما علی(ع)، نگین حلقه ی آفرینش است. به این ویژگیهای منحصر به فرد، «اختصاصات» می گویند.
البتّه اختصاصات امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(علیه السلام)، آنقدر زیاد است که در یک کتاب مفصّل نمی گنجد، به همین دلیل، دوازده مورد از آنها را انتخاب و ارائه می کنیم؛ باشد که شیعیان و محبّان آن حضرت، از داشتن مولای بی نظیری چون او، به خود ببالند و شکرگزار خداوند کریم باشند.

بر اساس آموزه‌های علوی به‌ویژه در نهج‌البلاغه بین قناعت و آرامش همبستگی وجود دارد؛ به این معنا که هرچه روحیه قناعت‌جویی در آدمی بالاتر رود میزان نگرانی‌های مخرب او کمتر شده و زندگی او معنادار می‌شود.

مسجد اعظم کوفه یکی از کهن‏ترین اماکن زیارتی منتسب به حضرت بقیة اللَّه علیه السلام می‏باشد. مرکز قضاوت، محل نصب منبر، محل تاسیس کلاس‏های‏آموزش قرآن و محل اقامه‏‌ی نماز جمعه و جماعت آن حضرت در عهد ظهور می‏باشد. مسجد کوفه در اصل بسیار گسترده بود. مهدی موعود علیه السلام به هنگام ظهور آن را منهوم کرده، به پایه‏‌های نخستین بر می‌گرداند و سه مسجد دیگر در کنار آن بنیاد می‏نهد.

نام «سلیمان» در قرآن و کتاب مقدس آمده است. قرآن حضرت سلیمان را از بندگان صالح و انبیای مرسل خوانده که به او علم و حکمت داده شده است. واژه حکمت بیست بار در قرآن به کار رفته و بر لقمان، داوود، تعلیم پیامبر و قرآن اطلاق شده است. قرآن، پشتوانه حکومت سلیمان را «دانایی» و آن را زیربنای تحول و دگرگونی در جامعه انسانی می‏شمارد و از قدرت فوق‌العاده‌ حضرت سلیمان سخن می‌گوید، نه از وسعت کشورش که همه دنیا را گرفته بود.